دوام عیش و تنعم نه شیوه عشقست
اگر معاشر مایی بنوش نیش غمی
نمیکنم گلهای لیک ابر رحمت دوست
بکشتزار جگر تشنگان ندا و نمی
سزای قدر تو شاها بدست حافظ نیست
جز از دعای شبی و نیاز صبحدمی
( غزل 471 نسخه قزوینی و 476 نسخه انجوی )